Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο να κόψουμε την πιπίλα. Στο μυαλό μας είναι όλα και πιο συγκεκριμένα στο δικό μας μυαλό περισσότερο, παρά στου παιδιού. Ο Νικόλας μου, όσο ήταν μωρό δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη εξάρτηση απο την πιπίλα, την ήθελε περισσότερο όταν ήταν κουρασμένος και όταν ήθελε να κοιμηθεί.

Θυμάμαι όμως, ότι εκεί γύρω στα 2 και, ενω εγώ προετοίμαζα το έδαφος, για να κοψουμε την πιπίλα, εκείνος άρχισε να τη ζητά περισσότερο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και όσο έβλεπα την εμμονή του αυτή, τόσο περισσότερο ήθελα να την κόψουμε. Και όσο εκείνος έβλεπε τη δική μου εμμονή για να την κόψουμε, τόσο περισσότερο την ήθελε. Φαύλος κύκλος εν ολίγοις. Οπότε κάποια στιγμή, αποφάσισα να χαλαρώσω εγώ, για να το απολαύσει εκείνος το θέμα πιπίλας για λίγο ακόμα.

Ήρθε όμως κάποια στιγμή ο καιρός να την κόψουμε...Προσπάθησα λοιπόν σε ένα πολύ θεωρητικό επίπεδο να του λέω ότι μεγάλωσε πια και ότι τις πιπίλες θα πρέπει να της δώσουμε σε άλλα παιδάκια, πιο μικρά, που τις χρειάζονται. Ο Νικόλας μου όμως δεν έδειχνε ίχνος γενναιοδωρίας και γενναιοψυχίας απεναντί τους. Αντιθέτως, συνοφρυωνόταν και με ρωτούσε "τις δικές μου πιπίλες?"...Όπως καταλαβαίνετε, κάτι τέτοιο δεν είχε την ανάλογη ανταπόκριση σε εμάς, αν και ξέρω ότι σε κάποια παιδάκια λειτουργεί.

Έτσι λοιπόν, έβαλα τα μεγάλα μέσα. Ενημέρωσα τις δασκάλες του στον παιδικό σταθμό και με διαβεβαίωσαν ότι θα του κάνουν μια κουβέντα σχετικά με την πιπίλα, με την προυπόθεση όμως ότι και εγώ θα είμαι ανένδοτη και δεν θα κάνω πίσω. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας κιόλας ο Νικόλας επέστρεψε στο σπίτι και μου έκανε δηλώσεις: "Μαμά, οι πιπίλες στραβώνουν τα δοντάκια. Να τις πετάξεις." ...Τέλεια, σκέφτηκα. Τελικά ήταν πολύ πιο γρήγορο απ'ότι φανταζόμουν. "Εχεις δίκιο, Νικολα μου, θα τις πετάξω.." του απάντησα. "Ναι, αλλά μαμά, να μην τις πετάξεις στα σκουπίδια, να τις βάλεις πάνω στο τραπέζι", συνέχισε εκείνος. Οπότε, αντιλήφθηκα ότι τα πράγματα δεν ήταν δα και τόσο απλά.

Kαι όντως μετά από λίγο, που πήγα να τον βάλω για ύπνο, μου ζήτησε πιπίλα. Αλλά εγώ κυρία! Βράχος! Δεν του έδωσα πιπίλα, εξηγώντας του ότι πραγματικά δεν την έχει ανάγκη. Η αλήθεια είναι πως με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι ήταν πολύ κουρασμένος και κοιμηθηκε σχεδόν αμέσως. Την επόμενη ημέρα, είχαμε πάλι τα ίδια και χειρότερα. Μου ζητούσε επίμονα την πιπίλα του, αλλά εγώ δεν την έδινα. Κάποια στιγμή λοιπόν, του την έδωσα, μόνο που της είχα κάνει μια τρυπούλα πριν. Μόλις λοιπόν, ο Νικόλας την έβαλε στο στόμα του, μου είπε: "Ωπ, γιατί κάνει τόσο θόρυβο αυτή, μαμά?" Εγώ φυσικά έκανα την ανήξερη και του είπα ότι μάλλον θα έχει χαλάσει επειδή την έχει χρησιμοποιήσει αρκετά. Και όντως, την πέταξε μόνος του, αφού δεν τον ικανοποιούσε και δεν μπορούσε πλέον να κάνει τον λατρεμένο κατά τ'άλλα χαρακτηριστικό ήχο της "ορθοπεταλιάς".

Το επόμενο βράδυ, δεν μου ζήτησε καν πιπίλα, σαν να μην την είχε ποτέ και μάλιστα κοιμήθηκε κατευθείαν, κάνοντάς με περήφανη. Για εκείνον και για εμένα. Γιατί πραγματικά είναι όλα στο μυαλό μας. Το θέμα είναι να το πάρετε απόφαση εσείς για να κοπεί η πιπίλα. Και να μην κάνετε πίσω. Εγώ στάθηκα πολύ τυχερή, αφού μέσα σε δύο ημέρες ξεμπερδέψαμε εντελώς. Αποκλείεται ωστόσο να σας πάρει πάνω από μια εβδομάδα...πιστέψτε με.

Και πάνω απ'όλα μην πιέσετε το παιδί για να κόψει την πιπίλα, ενώ δεν το θέλει, ούτε να το κάνετε να αισθανθεί άσχημα. Αφήστε το να παρει καποιο χρόνο. Χαλαρά και ήρεμα...

Κουράγιο και καλή δύναμη, σύντροφοι!


Aν μοιράζεστε σκέψεις είναι καλύτερα, για αυτό
περιμένω τα μηνύματά σας στο
e-mail μου maria.fragaki@mother.gr
Twitter: @FragakiMaria

Κάνετε Like(!) τη σελίδα μας στο Facebook: mothergr
Ακολουθήστε μας στο twitter: @mothergr